มันเป็นครั้งแรกที่เฉียดเข้าใกล้ความสัมพันธ์ที่เรียกว่าแฟนมากที่สุด หรือจริงๆตอนนั้นเราเป็นแฟนกันนะ--- มันตลกดีที่เธอในตอนนั้นอยากเป็นเพื่อนกับเรามากซะเหลือเกินความจริงที่เธอบอกว่าเธออยากเป็นเพื่อนกับเราตั้งแต่ปี1ในวันที่เราเริ่มชอบเธอแบบมากเกินกว่าเพื่อนไปแล้วผ่าม ตลกมากสินะเวลานี้/หัวเราะไหล่สั่น/...

โร่เดินกลับเข้ามาในห้องนอนก่อนตัวเองพบร่องรอยสมุดเกมกระดาษที่เปิดทิ้งไว้กับเพื่อนๆ เมื่อครู่แล้วรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก เขาค่อย ๆเดินไปเก็บของภายในห้องเตรียมตัวย้ายไปอยู่บ้านยายกับแม่ตามที่พูดคุยเอาไว้ โร่ค่อย ๆดึงโปสเตอร์การ์ตูนภายในห้องที่ติดไว้จนแน่นอย่างระมัดระวังเขาหันมาดึงภาพวาดที่ฝาผ...

เป็นเวลา 5 โมงกว่า ๆ ที่โร่ยังคงนอนลืมตาค้างอยู่บนเตียง ช่วงเวลาที่เขาต้องตัดสินใจใกล้เข้ามาทุกที โร่ เด็กยินเสียงเรียกของแบงค์พร้อมกับการเคาะประตูที่ดังขึ้นกระหน่ำเหมือนจะเกิดสงครามโร่ แบงค์เคาะประตูอย่างต่อเนื่องจนโร่ต้องลุกเดินไปเปิด เป็นอีกครั้งที่ทั้ง 4 อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า เป็นไงบ้างวะดรีมถา...

ก๊อก ๆ ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อม ๆ กับแสงแดดในเช้าวันใหม่โร่ฟุบตัวอยู่ที่โต๊ะค่อย ๆ ขยับตัวไปมาด้วยท่าทางที่อ่อนโรย โร่เสียงแม่เรียกเขาจากนอกห้องเด็กชายลุกไปเปิดประตูก่อนจะพบกับใบหน้าของแม่ซึ่งเต็มไปด้วยบาดแผลจากการถูกทำร้ายแม้เขาจะตกใจแค่ไหนก็ตามแต่ก็พยายามไม่แสดงปฏิกิริยาใด ๆ ให้แม่รับ...

หน้าอาคารเรียนยามเช้าเต็มไปด้วยการละเล่นของเด็กประถมที่พากันมายึดพื้นที่ทำกิจกรรมโร่สะพายเดินฝ่าฝูงนักเรียนจำนวนมหาศาลก่อนจะเห็นมุนาเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าไม่สู้ดีทั้งสองเผชิญหน้ากันและหยุดชะงักจนเด็กรอบข้างผิดสังเกตมุนาปากระดาษที่โร่ติดไว้หน้าห้องเมื่อวานใส่หน้าเด็กชายด้วยความโมโห ต้องการ...

เพลงมาร์ชโรงเรียนประถมดังกระหึ่มพร้อม ๆ กับการเดินเข้ามาของนักเรียนในแต่ละชั้นปีหลาย ๆ คนพากันจับกลุ่มเล่นฟุตบอลในสนาม บ้างโดดหนังยางไปมาอยู่หน้าอาคารทุกอย่างล้วนเป็นกิจกรรมที่เด็ก ๆ จะทำร่วมกันทุก ๆ เช้าก่อนเข้าแถวเคารพธงชาติเช่นเดียวกันกับ….. กูว่าหน้ามันเหมือนไอ้แปร์เลยว่ะ แบงค์พูดขึ้นระหว...

เราจำได้ว่าเราเคยเจอกันมาก่อน เราจำได้ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ เราไม่เคยลืมมันได้เลย.. เราเคยคิดนะว่าปัจจุบันเราเจอหน้ากันเเบบนี้บ่อยๆเเล้วในอนาคตเราทั้งคู่ต้องหายไปจากกันเราจะยังจำกันได้อยู่ไหม เราคาดหวังให้เธอยังจำเราได้ จำชื่อเราได้ เเต่อะไรๆก็คงไม่เเน่นอน ในชีวิตของเธอ...

ทุกอย่างมันดูล่องรอย ไม่มีชีวิตชีวา ไม่มีความรู้สึกโร่เดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยสีหน้านิ่งเฉยทุกคนพากันไปรวมตัวอยู่ที่โต๊ะของแปร์จนกลายเป็นเรื่องปกติ เหตุการณ์กำลังดำเนินไปแบบนั้นโร่เองก็ต้องมองทุกอย่างเป็นเรื่องปกติเช่นกัน มันไม่น่ายาก โร่พยายามคิดว่าตัวเองตัวเองก็สามารถเป็นส่วนหนึ่งของการสนทน...

#การ์ตูน #เกม #ดร่าม่า #เรื่องสั้น #เด็กนักเรียน #ครอบครัว #Ragnarok #ความทรงจำ #โรงเรียน #Drama

#การ์ตูน #เกม #ดร่าม่า #เรื่องสั้น #เด็กนักเรียน #ครอบครัว #Ragnarok #ความทรงจำ #โรงเรียน #Drama

ความสนุกยามว่างในวัย 20 ต้นๆ-30 นิดๆ ของผม นอกจากจะอยู่ที่การพยายามเปรียบเทียบวัดส่วนสูงกับดาราหญิง ซึ่งตนเองนิยมชมชอบแล้ว ผมยังริเริ่มกิจกรรมใหม่อีกชนิด นั่นคือ การวัดส่วนสูงเทียบเคียงกับดาราชาย! แต่อย่านึกว่าผมจะไปท้าแข่งท้าชนกับพวกที่สูง 180 อัพ หรือ 170 ปลายๆ อะไรทำนองนั้นนะครับ พวกนักแสดงชายที่...

วงสนทนากลุ่มใหญ่ในห้องเรียนประถมหกเวลาพักเที่ยงวันพุธโร่ ดรีม แบงค์และนายกำลังยืนฟังการอภิปรายเกมออนไลน์ซึ่งเป็นของใหม่ในปี 2548 โดยมี แปร์เด็กชายร่างท้วมแสดงตัวเป็นผู้นำในการบอกเล่าเรื่องราวดังกล่าวแน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โร่เห็นแปร์ทำพฤติกรรมกรรมแบบนี้เพราะไม่กี่วันที่ผ่านมาแปร์เพิ่งนำหน...

เชื่อกู ตีบลาโว้ คำเชิญชวนของแบงค์เด็กชายหน้าเจ้าเล่ห์ดังขึ้นท่ามกลางทะเลทรายซึ่งเป็นสนามรบระหว่างนาย เด็กชายที่มีสีหน้าหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลากับ มอนเตอร์บลาไว้ปีศาจรูปร่างไฟซึ่งมีพลังชีวิตสูงสุดในสถานที่แห่งนั้นแบงค์หันไปมองหน้านายเขาผงกหัวเป็นสัญญาณให้เพื่อนสนิทตัดสินใจทำตามสิ่งที่ตนเองพูดแต่ทว่า… ...

เชียงใหม่ ปี พ.ศ. 2548 การขีดเขียนกระดาษหลังสมุดคณิตศาสตร์ป.6 ได้เริ่มขึ้น ภาพเผยให้เห็นตารางการแบ่งแยกตัวละครตามคาแร็กเตอร์การ์ตูนซึ่งถูกวาดทิ้งไว้พร้อมๆ กับร่องรอยการลบขีด HP หรือพลังชีวิตที่ดำจนเกือบจะมองไม่เห็นทุกอย่างดูเป็นวัฒนธรรมซึ่งถูกสร้างเอาไว้ยาวนาน ทั้ง ดาบไม้สองแท่ง แอปเปิลเพิ่มพลัง...

" คุณคือความสุขของผม " คำพูดนี้ น่ารักมากใช่มั้ยล่ะ ถึงแม้ว่าทุกวันนี้ ฉันจะไม่ได้ยินคำพูดนี้แล้ว ถึงแม้คำพูดในวันนั้น มันจะผ่านมาเนิ่นนานแล้ว ถึงแม้คำพูดนี้ จะเป็นเพียงแค่คำพูดที่เอ่ยผ่าน แต่ครั้งนึง ฉันก็คือคนในคำพูดนี้ แต่ครั้งนึง ฉันก็เคยได้ฟังคำพูดนี้ มันอาจจะไม่ได้สำคัญอะไร เพราะมันก็เป็นเพียง...