"นายครับ วันนี้..."





"ขอฉันอยู่คนเดียวซักวันเถอะ"





ร่างสันทัดของคนที่นั่งมองรูปในมือตัวเองอยู่อย่างไม่คิดจะวาง แม้วันเวลาจะผ่านมานานแสนนานแต่ก็ไม่คิดจะทิ้งมันไปเลย ความทรงจำดีๆที่มีร่วมกันของเขาและเจ้าของรอยยิ้มหวานๆน่ารักสดใสนั่น 'อิศรา'ผู้ที่ทำให้ชีวิตของแวมไพร์ที่น่าเศร้าที่ไม่มีทางจะได้มีความสุขเหมือนคนอื่นๆได้มีสีสันขึ้นมา





อิศราชอบแสงแดด ต้นไม้ และอากาศที่แสนอบอุ่นแต่เมื่อวันที่ทั้งคู่เจอกัน เขากลับห้ามให้ตัวเองรักมนุษย์คนนี้ไม่ได้เลย รักทั้งๆที่รู้ว่าวันหนึ่งจะต้องจากกัน ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมามันทำให้โลกที่น่าเบื่อตลอดสี่ร้อยปีของเขามีความหมายขึ้นมา แต่แล้วมนุษย์ย่อมมีการเกิดและดับสูญไปเป็นเรื่องปกติ ถึงมันจะยอมรับได้ยากแต่ก็ต้องยอมรับให้ได้





.
.
.




"พี่เอ๊ะดูสิฮะ วันนี้กุหลาบที่ทอมปลูกมันออกดอกด้วยแหละ"





ร่างเล็กที่หยิบกระถางต้นไม้มาให้ให้เขาอย่างน่าเอ็นดู จนเขาเองก็อดยิ้มตามไม่ได้ ปีที่3ที่อยู่ด้วยกัน วันนั้นคือวันที่เขารู้เรื่องที่อิศราปิดบังมาโดยตลอด




"แค่กๆ!"




"ทอม! เป็นไรมั้ย"





เลือด นั่นคือสิ่งที่เขาเห็น หลังจากวันนั้นเขาก็ได้รู้ว่าคนรักของเขากำลังป่วยใกล้จะจากโลกนี้ไปทุกที ห้องนอนที่เงียบสงัดเหลือเพียงเขาสองคนที่อยู่ด้วยกัน ใบหน้าที่สดใสตอนนี้ซีดเผือดและกำลังจะหมดลมหายใจแล้ว เหมือนกับตอนนี้ที่ศพของอิศรายังไม่ถูกเคลื่อนย้ายใดๆทั้งสิ้น






"ทะ ทอม รักพี่นะ"






คำพูดที่ยังติดอยู่ให้หูของเขาไม่หาย มือเย็นเฉียบไม่ต่างจากเขาถูกจับขึ้นมาอย่างอ่อนโยน พลางดึงมากอดไว้อย่างทะนุทะนอม วันนี้เป็นวันครบรอบ100ปีที่ทอมจากเขาไป มันช่างน่าเศร้าเหลือเกินแต่ในระหว่างนั้น ....






"ตื่นแล้วหรอทอม"






ดวงตาสีแดงก่ำที่ยังคงความสดใสไว้ในแววตาของคนที่ลุกขึ้นมาจากเตียงนอนด้วยท่าทางสลึมสลือเหมือนคนที่พึ่งตื่นนอนต่างไปตรงที่ไม่มีอีกแล้ว ลมหายใจและเสียงหัวใจที่เต้น เหลือเพียงแค่ความรู้สึกที่ไม่เคยเปลี่ยน เหนือกาลเวลา