เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
After Death Caféoverreachpeach.
The Beginning
  • เคยมีคนบอกฉันว่า การเกิดมานับว่าเป็นโชคดีของคน ๆ นั้นแล้ว ฉันไม่คิดแบบนั้นเลยซักนิด การเกิดมาของฉันเหมือนเป็นคำสาป การเกิดมาพร้อมกับครอบครัวที่กำลังล้มละลาย พ่อแม่แยกทาง พวกเขาแบ่งหน้าที่กันหลังเซ็นใบหย่าเมื่อสามสี่ปีก่อน แม่เขียนข้อความท้ายใบหย่าว่า พ่อทำหน้าที่เลี้ยงดูน้องชาย และแม่ทำหน้าที่ดูแลฉัน แต่สุดท้ายแล้วหน้าที่ทั้งหมดก็ตกเป็นของแม่ เพราะพ่อใช้ความรุนแรงกับแม่มาโดยตลอด และพ่อก็มีบ้านอยู่ต่างอำเภอด้วย คงไม่สะดวกดูแลฉันกับน้องเท่าไร่ เท่าที่ฉันจำความได้ ตอนเด็กแม่ชอบพาฉันและน้องไปเล่นที่สระว่ายน้ำแถวบ้าน ค่าเข้าคนละยี่สิบบาท แยกเป็นสระผู้ใหญ่และสระเด็ก เข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดก็จะมีล็อกเกอร์ส่วนตัวที่ไม่มีตัวล็อกให้ เป็นล็อกเกอร์เก่าสนิมเกรอะพอให้เก็บของส่วนตัวได้ประมาณหนึ่ง ถ้าใครทำของส่วนตัวหาย ก็ไม่น่าจะมีทางตามหาได้ ฉันเปลี่ยนจากชุดเล่น เสื้อยืด กางเกงขาสั้น เป็นชุดว่ายน้ำ ในตอนนั้นฉันมีแค่ชุดว่ายน้ำเพราะว่าที่โรงเรียนบังคับซื้อในวิชาพละศึกษา ไม่มีแว่นตากันน้ำหรืออุปกรณ์พิเศษใด ๆ พอเปลี่ยนชุดเสร็จ ก็เดินไปล้างเท้า ล้างตัวก่อนลงสระ เลือกได้ว่าจะเล่นสระผู้ใหญ่หรือสระเด็ก ด้วยความดื้อ ฉันเบื่อที่จะเล่นสระเด็กแล้วเพราะเป็นสระที่ลึกไม่ถึงหนึ่งเมตร เป็นสระแคบ ๆ มีเด็กเล็กยั้วเยี้ยเต็มไปหมด บ้างก็แหกปากร้องไห้ส่งเสียงดังไปทั่วบริเวณ บ้างก็ปาของเล่นยางใส่กัน น้ำกระเด็นเข้าหน้าฉันเต็ม ๆ 

    การที่แม่พาไปสระว่ายน้ำมีความหมาย เท่าที่ฉันรู้สึก แม่จะพาไปว่ายน้ำเมื่อแม่รู้สึกเครียด ผิดหวัง หรืออารมณ์ไม่ดีหลังเลิกงาน หรือทะเลาะกับแฟนมา (แฟนของแม่เป็นทอม) นอกจากนั้นก็จะเป็นการร้องขอของฉันเองที่อยากไปเอง ทั้ง ๆ ที่ฉันว่ายน้ำไม่เป็นแต่ก็พยายามว่ายในสระเด็กด้วยตัวเอง มันก็พอได้ เลยจะลองภูมิตัวเองดูสักหน่อยโดยการข้ามไปฝั่งสระผู้ใหญ่ ฉันในตอนนั้นสูงประมาณร้อยห้าสิบเซนติเมตร ซึ่งก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ปกติของเด็กทั่วไป ฉันค่อย ๆ มูฟตัวเองไปสระใหญ่โดยไม่ให้แม่เห็น ริมขวาสุดเป็นระดับที่ตื้นที่สุดของสระ เดาว่าประมาณร้อยยี่สิบเซนติเมตรและค่อย ๆ ลึกไปเรื่อย ๆ ทีละ ห้าถึงสิบเซนติเมตร ฉันไต่ขอบสระจนกระทั้งเท้าเริ่มไม่ติดพื้น ฉันปล่อยมือจากขอบสระและพยายามดันตัวเองขึ้นมาจากน้ำเหมือนกับคนว่ายน้ำเป็น ฉันกลั้นหายใจสุดชีวิตเพื่อที่จะว่ายน้ำแบบทุลักทุเล ฉันจมน้ำ กลืนน้ำไปสามสี่อึก จนมีสติเอามือควานหาขอบสระเพื่อให้พ้นจากน้ำ ฉันตกใจมากกับสิ่งที่ฉันทำลงไป ฉันรีบดันตัวเองไปที่บันไดขึ้นสระและลงมาฝั่งเด็กเหมือนเดิม น้องชายฉันเล่นน้ำปกติ 

    มีครั้งหนึ่งฉันขอแม่ไปสระว่ายน้ำ แต่แม่ไม่มีเงิน ฉันบอกแม่ว่าฉันมีเงินเก็บอยู่ประมาณสองร้อย แม่พาไปได้ไหม แม่พาฉันไปสระว่ายน้ำนั่น แม่นั่งที่เก้าอี้เหล็ก พร้อมเท้าแขนที่โต๊ะสีขาวของร้านอาหารของสระว่ายน้ำ แม่สั่งเบียร์มาสองขวด และข้าวผัดกุ้งหนึ่งจานที่ฉันเป็นคนร้องขอ ฉันจินตนาการมาก่อนแล้วว่า ฉันจะให้แม่สั่งอาหาร พอฉันขึ้นมาจากน้ำ แม่ก็จะป้อนข้าวฉันและให้ฉันลงไปเล่นน้ำต่อ ซึ่งทุกอย่างก็เป็นไปตามนั้น มันเป็นสิ่งที่ฉันเห็นจากครอบครัวอื่นทำและฉันอยากมีช่วงเวลาแบบนั้นบ้าง สิ่งที่ฉันไม่ชอบอย่างเดียวคือการติดเบียร์ของแม่ แม่เป็นผู้ช่วยเภสัชกร ดูจากตำแหน่งงานในสายสุขภาพแล้วไม่ได้แปลว่าคน ๆ นั้นจะรักสุขภาพตัวเอง อย่างที่แม่ฉันเป็นนี่แหละ ทุกครั้งที่แม่ซื้อเบียร์สองกระป๋องมากินห้องนอนชั้นสองของบ้านหลังเลิกงานเป็นภาพที่ฉันเห็นจนชินตา บางครั้งแม่ก็ไปกินที่บ้านเพื่อน ซึ่งฉันกับลูกเพื่อนแม่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถม เราสนิทกันมาก ฉันไปเล่นบ้านเพื่อนคนนี้ทุกวันหยุดโดยมีแม่ไปนั่งกินเบียร์กับเพื่อนแม่อีกสองสามคนจนกว่าจะพอใจ ฉันถึงได้กลับบ้าน นอกจากนี้แม่ยังติดบุหรี่ด้วย แม่สูบเป็นประจำทุกวัน ตอนแม่พาฉันไปที่ทำงานด้วย แม่ก็ออกไปสูบบุหรี่หลังห้องยา แล้วกลับเข้ามาทำงานปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันได้กลิ่นควันบุหรี่จากตัวแม่เสมอ เจ้าหน้าที่ในห้องยาก็คงรู้สึกเหมือนกัน แม่สูบในห้องนอน มีที่เขี่ยบุหรี่เซรามิกสีขาวอยู่ข้างตัวพร้อมฟังเพลงจากเครื่องเล่นแผ่นซีดีเก่า ๆ วนไป เวลาผ่านไปสองชั่วโมง ฉันและน้องโดนตามให้ขึ้นมาจากสระ ไปล้างตัว อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า แม่บอกว่าต้องกลับแล้ว (เบียร์หมด)

    ฉันจำไม่ได้ว่าพ่อแม่เลิกกันตอนไหน แต่สิ่งที่ฉันจำได้แม่นคือการที่พ่อทำร้ายร่างกายแม่ ฉันและน้องเห็นเหตุการณ์นั้น โดยฉันและน้องนั่งอยู่ที่บันไดบ้าน กวาดสายตาไปอีกสิบเมตรจะเป็นบ้านอีกหลังที่พ่อกับแม่เคยอยู่ด้วยกัน วันนั้นพ่อเข้ามาหาแม่ที่บ้าน แม่อยู่ในห้องนอน ซักพักมีเสียงดังขึ้นมา  ฉันจับใจความไม่ได้ ตากับยายจึงลงไปหาแม่ที่บ้านหลังนั้น ผ่านประตูหลังของบ้าน ฉันเห็นพ่อถอดเข็มขัดฟาดเข้าไปเต็มแรงที่แขนและลำตัวของแม่ ยายเดินมาบอกฉันกับน้องว่า ไม่ต้องลงไปนะ แล้วให้ฉันถือขันเหล็กที่มีน้ำแข็งเย็น ๆ ลอยอยู่ในน้ำเปล่า มันหมายความว่าอะไร ฉันจำเหตุการณ์หลังจากนั้นไม่ได้ ฉันกับน้องไปโรงเรียนในวันรุ่งขึ้นโดยมีตาขับรถมอเตอร์ไซค์ไปส่ง โชคดีที่ฉันกับน้องเรียนโรงเรียนเดียวกันและโรงเรียนไม่ได้ห่างจากบ้านมากนัก ฉันเลิกเรียนตอนสี่โมงเย็น ตาจะรอที่เดิมคือหน้าประตูที่เดียวกับตอนมาส่ง ข้าง ๆ เป็นห้องศิลปะ ตารอฉันกับน้องตรงนั้นเสมอจนกว่าฉันจะเดินมาถึง ตารับฉันกับน้องไปที่โรงพยาบาล วอร์ดศัลยกรรมผู้ป่วยใน ข้างในวอร์ดเป็นเตียงคนไข้เรียงรายนับไม่ถ้วน ไม่มีแอร์ ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใด ๆ ตาพาฉันเดินตรงดิ่งไปที่เตียงแม่ ยายที่เฝ้าแม่อยู่ก็ลุกขึ้นมาทักทายฉัน สิ่งที่ฉันคือสภาพหน้าของแม่ที่รับไม่ได้ ตาซ้ายเป็นรอยช้ำสีม่วงอมเขียวที่บวมขึ้นมา รอยช้ำที่ไหปลาร้า และเจลประคบเย็นสีฟ้าวางอยู่บนหน้าผากของแม่ แม่ไม่ได้ตื่นมาพูดคุยก้บฉัน น่าจะเป็นเพราะยาที่ทำให้แม่ได้พักผ่อนหลังจากเจอเหตุการณ์นั้นมา ตาลูบหัวฉัน ไม่ได้พูดอะไร ซักพักตาบอกว่ากลับกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน 

    ส่วนพ่อ หลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกลับมา ฉันก็ไม่รู้ว่าพ่อไปทำอะไรที่ไหนหรือเป็นอย่างไรบ้าง เพราะในตอนนั้นเรายังไม่มีโทรศัพท์เคลื่อนที่ใช้กัน ถ้าใครมีก็จะถือว่ามีฐานะพอประมาณ ฉันไม่รู้จะติดต่อพ่อยังไง เพราะพ่อก็เลี้ยงดูฉันมาเช่นเดียวกับแม่ พ่อขับมอเตอร์ไซค์จากต่างอำเภอเพื่อมารับฉันและน้องไปซื้อเสื้อผ้า ขนม ที่โลตัส เป็นแบบนี้อยู่หลายปี ฉันกับน้องไปนอนที่บ้านต่างอำเภอของพ่อ โดยที่แม่ไม่พอใจเท่าไหร่ เป็นบ้านชั้นเดียวที่ค่อนข้างใหญ่เลยทีเดียว มีสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ และครัว ติดกันเป็นบ้านของอาม่ากับอาก๋ง แบบห้องแปลนเดียวกัน กิจการทางบ้านของพ่อเป็นฟาร์มหมู ขายอาหารสัตว์ ทำนา โดยทั้งหมดมีอาม่า กับ อาก๋งคอยดูแล ส่วนพ่อเปิดร้านซ่อมรถมอเตอร์ไซค์อยู่หน้าบ้าน บางคราวพ่อก็ทำหน้าที่เป็นคนขับรถบรรทุกรำไปส่งตามที่ต่าง ๆ รวมถึงฆ่าหมูด้วย ฉันเลือกที่จะไม่รับรู้ไม่ได้เพราะเป็นอาชีพของพ่อจริง ๆ แต่เงินที่พ่อได้ส่วนใหญ่มาจากการเล่นไฮโลท้ายหมู่บ้าน ตอนฉันกับน้องกินข้าวเสร็จ พ่อจะพาไปอาบน้ำ และไล่ให้ไปนอน โดยมีเครื่องเล่นวีดีโอกับตลับวิดีโอทอย สตอรี่ที่เช่ามาวางอยู่ พ่อเปิดให้และบอกฉันกับน้องว่า “นอนอยู่นี่นะ ไม่ต้องไปไหน เดี๋ยวป๋ากลับมา” 


    // 


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in